Świat bez Radosława Szustka. "Orlęta na zawsze będą w moim sercu"

ROZMOWA Z Radosławem Szustkiem, pomocnikiem Orląt Łuków

Orlęta na zawsze będą w moim sercu

Radku, skąd decyzja o odejściu z Orląt?

- Przeprowadzam się do Warszawy, więc musiałem wykonać taki ruch.

Nie ma szans, byś dojeżdżał?

- Na siłę można byłoby stosować takie rozwiązanie, ale to nie miałoby sensu. Kilometrów jest sporo i wiem, że to na dłuższą metę nie miałoby sensu. Nic nie dałoby mi pojawianie się na treningach mocno nieregularnie. Zespół nie miałby ze mnie pożytku. Nie da się zbudować formy poprzez zajęcia co kilka dni. Niby to czwarta liga, ale do każdego meczu trzeba się przygotować, by prezentować wysoką formę.

Wiem, że to głupie pytanie, ale szkoda?

- Oczywiście. Orlęta reprezentowałem od dziecka. Trudno powiedzieć "dość". Byłem przyzwyczajony do tego, że niemal codziennie mam trening, a w weekend nakładam koszulkę, spodenki, getry i wychodzę na boisko, by grać na chwałę klubu, w którym się wychowałem. Moim pierwszym trenerem był Robert Filip. To właśnie on nauczył mnie podstaw. Później byli kolejni szkoleniowcy. Każdemu z nich jest bardzo wdzięczny za naukę, wskazówki.

Kiedyś wrócisz?

- Nigdy nic nie wiadomo, więc trudno składać jakieś deklaracje. Jedno jest pewne: Orlęta na zawsze będą w moim sercu. Wspomnienia zostaną ze mną na długo.

Co będziesz robić w stolicy?

- Mam zamiar pracować i studiować.

A grać?

- Chcę.

Masz klub?

- Pomidor.

Ostatni sezon był wyjątkowy?

- Na swój sposób tak, ponieważ mieliśmy świetną drużynę i każdy super się dogadywał.

Odchodzisz z mianem najskuteczniejszego strzelca...

- Cieszę się, że zdobyłem najwięcej goli w drużynie, ale dla mnie zawsze najważniejsze był dobro drużyny. Wolałbym mniej strzelić, a żeby drużyna była wyżej w tabeli. Szkoda, że w końcówce sezonu doznałem kontuzji i musiałem opuścić kilka ostatnich meczów.